III NIEDZIELA ZWYKA

Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono. Potem powrócił Jezus w mocy Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli.

Są różne sposoby słuchania słowa Bożego. Można słuchać słowa w czasie Eucharystii. Można czytać Pismo święte w sposób ciągły. Niektórzy stojąc przed trudnymi problemami otwierają Pismo święte w dowolnym miejscu i szukają w nim odpowiedzi. Ojcowie Kościoła proponują uczenie się na pamięć poszczególnych zdań  Pisma i sięganie do nich w razie potrzeby pokus bądź trudności życiowych. Inni powtarzają słowa Pisma Świętego w ciągu dnia jako akty strzeliste. W słuchaniu słowa Bożego ważna jest wytrwałość i pokora. Przypomnijmy sobie lud Izraela wędrujący przez pustynię. Każdego dnia Bóg zsyłał mannę, która zaspokajała dzienne potrzeby wędrujących. Podobnie jest ze słowem Bożym. Czytane i rozważane jest jak manna, która zaspokaja nasze dzienne potrzeby. Objawia nam wolę Boga, kształtuje nasze powołanie, naszą tożsamość. Daje odpowiedź na wiele pytań i dylematów codziennego życia.
Wsłuchując się w słowo Boże, musimy uznać pokornie, że ono nas przekracza. Niejednokrotnie stanowi tajemnicę, jest trudne, niejasne. Ważne jest jednak, by zapadało w nasze serca. W odpowiednim czasie przyjdzie łaska i Bóg pozwoli nam je zrozumieć.
Pokora pozwala wsłuchiwać się w słowo Boże z uwagą i wdzięcznością, jakby się je słyszało po raz pierwszy. Czasami nie sięgamy w ogóle do pewnych fragmentów Pisma świętego, bo wydaje nam się, że znamy je zbyt dobrze albo są dla nas nużące. Tymczasem, jak mówią ojcowie Kościoła, Pismo święte wzrasta wraz z tym, który je czyta. A więc w każdym czasie jest świeże, wnosi nowe światło w rutynę codzienności, w zależności od naszej sytuacji duchowej i osobistych potrzeb.
Nie wystarczy jednak jedynie słuchać słowa Bożego. Trzeba w nim jeszcze trwać. Jak latorośl, która owocuje, gdy trwa w winnym krzewie. My niejednokrotnie zapominamy treść Ewangelii zaraz po wyjściu z kościoła. W ciągu dnia jesteśmy zajęci wieloma sprawami i problemami i tłumimy, „dusimy” działanie Boga. Dlatego bywa nieskuteczne. Warto zapamiętywać jedno słowo czy zdanie z Liturgii danego dnia, „kołysać je w sercu”, powtarzać, smakować. Pytać, co przez nie Bóg chce mi dziś powiedzieć, do czego zaprosić, poprowadzić. Również wieczorna modlitwa, albo rachunek sumienia mogą być oparte na tym słowie dnia. Będziemy wówczas trwali w nieustannym obiegu Słowa.
                                     Jakie znaczenie ma słowo Boże w moim życiu?