XXVII NIEDZIELA ZWYKŁA

     (Łk 17, 5-10)
Apostołowie prosili Pana: Przymnóż nam wiary. Pan rzekł: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać.

   W dzisiejszym fragmencie Ewangelii apostołowie proszą Jezusa o przymnożenie wiary. Wynika z tego pewna oczywistość – widzą w sobie pewien brak wiary. Są w zażyłej i bliskiej relacji z Jezusem. Widzą Jego działanie, modlitwę, cuda. Nie boją się prosić Jezusa o wiarę, bo żyją w Jego obecności.
Czy ja żyję w bliskości Boga? Czy mam odwagę prosić Boga o wiarę, gdy mi jej brakuje? Czy w ogóle przychodzi mi do głowy, żeby z moimi brakami zwracać się do Boga, który zawsze jest blisko i czeka na moje zaproszenie? Gdzie szukam ratunku, gdy mi źle? U kogo lub czego?
   Jezus porównuje wiarę do ziarnka, czegoś niezwykle małego. Pokazuje, że tak jak w naturze z małego ziarna wyrasta wielokrotnie większa roślina, tak w naszym życiu wystarczy „odrobina” wiary, aby Bóg mógł uczynić wielkie rzeczy. Moc miłości polega w istocie na czymś małym, niewielkim, niezauważalnym. Przygoda z Bogiem zaczyna się od małego „tak”.
Jakie sprawy, plany, marzenia nazywasz w swoim życiu niemożliwymi? Co według Ciebie nie jest możliwe, aby się stało w Twoim życiu? Może to być jakieś szczególne marzenie, o którym dawno zapomniałeś. Dopuść do siebie ziarenko wiary: „Bóg może wszystko!”. Proś o wiarę, oddając się Jemu.
    Następnie Jezus pokazuje styl życia dobrego sługi. Według Jezusa dobry sługa to nie ktoś kto przechwala się przed innymi swoimi zdolnościami i osiągnięciami. Sługa to ktoś kto wykonuje to co mu powierzono. Nie otrzymuje za to ani pochwały ani nagrody. Chrześcijanin to osoba, która żyje dla Boga nie ze względu na wymierne korzyści (np. dobre samopoczucie, grono przyjaciół czy niebo), ale dlatego, że została wezwana do służby, która jest cicha i pokorna.
   Pomyśl o tym jak ty wypełniasz swoje codzienne obowiązki ucznia, studenta, pracownika? Jak służysz innym w swojej codzienności? Szukasz pochwał, nagród? Spójrz na Jezusa – On przyszedł, aby służyć. Szczęściem Jego życia nie było to, że będzie coś z tego miał. On cieszył się z samej służby. Z miłości służy nam, nie pytając nawet czy my odpowiemy na tą miłość czy nie.

Proszę Cię Panie, abym przyjęła dar wiary, dar ufności, dar bliskości Boga, który zawsze wyprzedza mnie w czynnej miłości.