IV NIEDZIELA WIELKANOCNA

Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy.

                                                                                                                             (J 10,27-30) 

Ewangelia mówi o relacji Jezusa – Dobrego Pasterza – do swoich owiec. Jakie są właściwości tej relacji? Owce idą za Jezusem, słuchają Jego głosu. On je zna. One należą do Niego. Nikt nie może wyrwać ich z Jego ręki ani z ręki Ojca. Taki jest stosunek Boga do nas. On nas zna. Co to znaczy? M.in. to, że jest blisko nas, że nie jesteśmy Mu obcy. Ta Boża znajomość oznacza wspólnotę, bycie razem, komunię. Bóg w swojej wolności i miłości związał się z nami. Jak czuję się w rękach Boga? Czy myśl o tym wzbudza moją radość, wdzięczność, pokój, czy przeciwnie  lęk, obawę, niepewność? Dlaczego?

Z naszej relacji do Pasterza wypływa nasze działanie. Nie wystarczy, że Jezus – Pasterz nas zna. Pytanie, na ile my znamy Jego. Podążanie za Jezusem to przedsięwzięcie obejmujące całe nasze życie, wszystkie jego wymiary: szkołę, pracę, rodzinę, wspólnotę, samotność, czas wolny, odpoczynek itp. Każda chwila jest okazją do podążania za Jezusem. Żeby uniknąć błądzenia po omacku, Jezus daje nam pomoce w postaci Jego słowa oraz sakramentów. Ewangelia pomaga nam odkrywać drogi, po których Pasterz nas prowadzi. Pewne jest, że ta droga wiedzie przez krzyż do zmartwychwstania, bo sam Pasterz taką drogę przebył. Podążanie za Jezusem nie sprowadza się do wykonywania zewnętrznych instrukcji, “zaliczania” kolejnych etapów. Chodzi raczej o sposób bycia, o wewnętrzne usposobienie, które rzutuje na nasz stosunek do innych. Chodzi to, żebyśmy my także coraz lepiej poznawali Pasterza, wchodzili w komunię, we wspólnotę życia z Nim. Do tej komunii prowadzą nas sakramenty Kościoła. Gdzie jestem na mojej drodze podążania za Jezusem – Dobrym Pasterzem? Na ile Go już znam?

  Wędrówka z Pasterzem nie jest przygodą jednorazową. To program obejmujący całe życie. Stąd Jezus mówi o życiu wiecznym. Ono rozpoczyna się już tu i teraz, o ile wchodzimy w komunię z Jezusem. Przyjmowanie życia wiecznego od Jezusa – to właśnie powołanie. I jeżeli dzisiejsza niedziela jest dniem modlitw o powołania, to chodzi właśnie o to: żeby coraz więcej uczniów Jezusa świadomie i odważnie wchodziło na drogę podążania za Nim, na drogę poznawania Go, budowania wspólnoty z Nim. To powołanie obejmuje także wspólnotę. Do życia wiecznego Pasterz prowadzi całą owczarnię, a nie tylko mnie. Stąd powołanie, czyli droga do życia wiecznego, pociąga za sobą odpowiedzialność wobec braci i sióstr w Chrystusie. Co istotne, źródłem powołania i Jego sensem jest Jezus – Dobry Pasterz, który daje życie wieczne. To On zaprasza do tej drogi, to On nas po niej prowadzi, On daje nam potrzebną pomoc i to On posyła nas do innych, żeby życie wieczne mogło się “rozprzestrzeniać”, być udziałem całej owczarni według tego, do czego każdy jest wezwany. Jak przeżywam moje powołanie jako ucznia Jezusa?

 Czy angażuję się w rozpoznanie woli Bożej w moim życiu? Czy modlę się za innych (i też za siebie), o łaskę dobrego rozeznania powołania i odważnego kroczenia na drodze jego realizacji?