3 Niedziela zwykła

   ... W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli.

                                                                                                                               (Łk 1,1-4.4,14-21) 

 

   Jezus odwiedzał różne wioski, miasta. Mówił do różnych ludzi. Dzisiaj przychodzi do swojego domu. Do swoich ludzi, których dobrze znał, którzy dobrze znali Jego. W takim środowisku jest najtrudniej. Często niewygodnie jest wierzyć wśród swoich. Jezus tak samo odwiedza TWÓJ dom. Twoją rodzinę, z Waszymi sprawami, problemami. On nie chce być Bogiem z „sąsiedniej wioski”, Bogiem Twoich znajomych. On chce być Bogiem Twoim i Twojego domu.

Spróbuj popatrzeć na Twoje życie – rodzinę, naukę, pracę, problemy. Myślisz, że Jezus tam jest? Jak się z Nim tam czujesz? Czy chcesz, żeby tam był? Chcesz Go zaprosić?  

   Jezus mówi, że to DZISIAJ wypełniło się to słowo. To znaczy, że DZISIAJ dzieje się Jego uwalnianie, uzdrawianie i pocieszanie Ciebie. Nie kiedyś dawno, kiedy może było łatwiej wierzyć. Nie za ileś lat, gdy wreszcie będzie łatwiej. Ale teraz. Teraz, gdy siedzisz i się modlisz. Jezus przychodzi jako Twój Zbawiciel, to znaczy, że chce Cię wybawić od wszystkiego, co Cię gniecie, zniewala i zamyka. Jak się czujesz teraz? Czy jesteś więźniem, niewidomym, uciśnionym czy ubogim? Czy wierzysz, że Jezus do Ciebie teraz przychodzi? Co chcesz z tym zrobić?

Jakie znaczenie ma słowo Boże w moim życiu? Jak często sięgam do Pisma Świętego? Kiedy? Czy żyję słowem Bożym na co dzień?

   

NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO

... Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie.

                                                                                                        (Łk 3,15-16.21-22) 

 

     Dzisiejsza niedziela kończy w Kościele okres Bożego Narodzenia. Rozpoczynamy tak zwany „czas zwykły”. W ten zwykły czas wprowadza nas tajemnica chrztu Jezusa.
W życiu ludzkim, również religijnym ważna jest inicjacja i rytuały. Taki charakter miał chrzest Jana. Wprowadzał do wspólnoty tych, którzy oczekiwali bliskiego przyjścia Mesjasza. Chrzest poprzedzało wyznanie grzechów. Następnie zanurzano się w wodzie, pozostawiając w jej nurtach grzechy. Człowiek obmyty wodą łączył się z boskim źródłem życia.
Oczywiście, że Jezus, który nie miał nawet cienia grzechu nie potrzebował chrztu. Jednak stanął w grupie grzeszników. Wszedł w nasz świat, naszą słabość, nędzę, grzech. „Zbrukał się” niejako wszystkimi grzechami, które pozostawiano w Jordanie, by później nas z nich wyzwolić poprzez krzyż.
Jedynym sposobem, by spotkać dogłębnie Jezusa jest świadomość, że jesteśmy grzesznikami i potrzebujemy Jezusa. Odcięcie się od grzeszników, przekonanie, że jest się innym, lepszym, sprawiedliwym jest wykluczeniem siebie z relacji z Jezusem.
                           Św. Łukasz podkreśla trzy symbole chrztu Jezusa:
1. To otwarte niebo. W adwentowym czasie towarzyszyło nam dramatyczne wołanie Izajasza: „Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił” (Iz 63, 19). W chwili chrztu Jezusa otwiera się niebo, Więź między Bogiem a człowiekiem, która została zerwana jednostronnie przez człowieka, zostaje ponownie przywrócona. Człowiek wchodzi na nowo w orbitę miłosierdzia i łaski. Dlatego język Jezusa różni się od Jan Chrzciciela. Jan mówił o karze, gniewie Bożym, akcentował sprawiedliwość. Jezus mówi o miłości, dobroci i miłosierdziu Ojca.
2. To Duch Święty w postaci gołębicy. Egzegeci w rożny sposób interpretują gołębicę. Mamy tutaj odniesienie do Ducha, który unosił się nad pierwotnym chaosem, gdy Bóg kształtował świat. Gołębica pojawia się również po potopie, gdy przynosi Noemu radosną wiadomość o ustąpieniu wód, czyli końcu kary Bożej. W poezji i Biblii gołębica symbolizuje miłość. „Gołąbko ma, ukaż mi swą twarz i daj mi usłyszeć swój głos” – mówi oblubieniec do ukochanej w Pieśni nad Pieśniami (2, 14). W czasie chrztu Jezusa miłość Boża znów spłynęła na świat. Bóg w Jezusie ukazał nam „swą twarz” i dał usłyszeć swój głos.
3. Właśnie głos Boga jest trzecim elementem chrztu Jezusa. Zostaje przerwane milczenie. Autor listu do Hebrajczyków pisze: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1, 1n). Bóg przemówił do nas przez Syna językiem miłości: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”.
W obrzędzie chrztu Jezusa uczestniczy cała Trójca Święta: Bóg Ojciec, Syn Boży, Duch Święty. Bóg Ojciec jest głosem, wypowiada Słowo, rodzi Syna: „Tyś Synem moim, ja Ciebie dziś zrodziłem”  Ps 2, 7. Syn Boży objawia pokorę Boga, wchodzi we wspólnotę z grzesznikami, ogałaca się. Duch Święty, który jest miłością, „unosi się między Ojcem i Synem”. Jakby „łączy” ich; czyni Jednym.
Trójca Święta towarzyszy również początkowi naszego życia duchowego. Jest z nami w czasie sakramentu chrztu. Bóg Ojciec wypowiada te same słowa, które wypowiedział nad Jezusem: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”. Jezus zaprasza nas do intymnej relacji przyjaźni. A Duch Święty napełnia Bożą miłością.
   Jaki sens ma dla mnie rytuał chrztu świętego? Czy świadomość, że jestem chrześcijaninem, a więc ochrzczonym przekłada się na moje codzienne życie? Jakie jest moje doświadczenie Boga Ojca i siebie jako dziecka Bożego? Jak wygląda moja przyjaźń z Jezusem? Jakie miejsce w moim życiu duchowym zajmuje Duch Święty? Jak często modlę się do Trójcy Świętej?
                             

       

UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO

  

    Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon ...

... A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę ....    (Mt 2, 1-12) 

   Żeby zaistniało nowe życie, muszą być do tego odpowiednie warunki. Przyjazna i otwarta na życie rodzina, a przede wszystkim kobieta, matka.

   Czy Jezus ma możliwość i warunki, aby mógł narodzić się w moim sercu, w moim życiu? Jakie to są warunki? Czy mam w swojej codzienności „przestrzeń” ciszy i milczenia, modlitwy, aby Jezus mógł być ze mną i mówić do mnie? A może ja uciekam od ciszy, boję się samotności na modlitwie? Może obawiam się narodzin Jezusa w moim życiu i traktuje to jako utrudnienie i ograniczenie?  

  Mędrcy rozpoznali gwiazdę nowo-narodzonego Króla. Rozpoznali tzn. zobaczyli znak i potrafili go prawidłowo odczytać. Poza tym podjęli odważną i pełną wiary decyzję, aby za tym znakiem pójść.

 A ja? Czy mam już doświadczenie takiej „gwiazdy” w moim życiu? Jak rozpoznaję „znaki” obecności Jezusa w moim życiu? Czy rozpoznaję? A jeśli rozpoznaję, to czy potrafię te „znaki” prawidłowo odczytać? Czy mam również odwagę, aby pójść za takim „znakiem-gwiazdą” w nadziei, że poprowadzi mnie ostatecznie do spotkania z Chrystusem?

  Na przychodzącego Jezusa można zareagować w różny sposób. Dla pasterzy była to Dobra Nowina o pokoju i radości. Dla Heroda wiadomość o narodzinach Jezusa (Mesjasza i Króla) była czymś przerażającym, zareagował nienawiścią i agresją. Wielu w ogóle tego faktu nie zauważyło albo byli obojętni. Moje serce i życie może również posiadać różne „obszary”, w których Jezus jest witany z radością i pokojem, w innych z lękiem i agresją lub obojętnie i z ignorancją.

Spróbuję się zastanowić, zobaczyć i otworzyć całe swoje serce, aby zobaczyć różne „obszary”, bardziej i mniej przychylne dla przychodzącego Jezusa. On pragnie narodzić się w sercu każdego człowieka i chce, aby to było źródłem pokoju a nie lęku.

                                      Bóg jest Miłością, a w Miłości nie ma lęku!

NOWY ROK 2013

   Nadchodzący Nowy Rok to nie tylko okres radości, ale również zadumy nad tym, co minęło i nad tym, co nas czeka. Tak wiec życzę wszystkim moim blogowiczom dużo optymizmu i wiary .

    Niech Pan Wam wszystkim w tym rozpoczynającym się 2013 Roku błogosławi.
                                               życzy z całego serca  s. Marta