V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

    (J 11,1-45)
Był pewien chory, Łazarz z Betanii, z miejscowości Marii i jej siostry Marty. Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami swoimi otarła Jego nogi. Jej to brat Łazarz chorował. Siostry zatem posłały do Niego wiadomość: Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz. Jezus usłyszawszy to rzekł: Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą. A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Mimo jednak że słyszał o jego chorobie, zatrzymał się przez dwa dni w miejscu pobytu. Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znów do Judei. Rzekli do Niego uczniowie: Rabbi, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów tam idziesz? Jezus im odpowiedział: Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin? Jeżeli ktoś chodzi za dnia, nie potknie się, ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ brak mu światła. To powiedział, a następnie rzekł do nich: Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić. Uczniowie rzekli do Niego: Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje. Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że mówi o zwyczajnym śnie. Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was, abyście uwierzyli. Lecz chodźmy do niego. Na to Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć. Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już do czterech dni spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów i wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii, aby je pocieszyć po bracie. Kiedy zaś Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta rzekła do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga. Rzekł do niej Jezus: Brat twój zmartwychwstanie. Rzekła Marta do Niego: Wiem, że zmartwychwstanie w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym. Rzekł do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to? Odpowiedziała Mu: Tak, Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat. Gdy to powiedziała, odeszła i przywołała po kryjomu swoją siostrę, mówiąc: Nauczyciel jest i woła cię. Skoro zaś tamta to usłyszała, wstała szybko i udała się do Niego. Jezus zaś nie przybył jeszcze do wsi, lecz był wciąż w tym miejscu, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, udali się za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. A gdy Maria przyszła do miejsca, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go upadła Mu do nóg i rzekła do Niego: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Gdy więc Jezus ujrzał jak płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: Gdzieście go położyli? Odpowiedzieli Mu: Panie, chodź i zobacz. Jezus zapłakał. A Żydzi rzekli: Oto jak go miłował! Niektórzy z nich powiedzieli: Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł? A Jezus ponownie, okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus rzekł: Usuńcie kamień. Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie. Jezus rzekł do niej: Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą? Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie lud to powiedziałem, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz! I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić. Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.

Wskrzeszenie Łazarza, które opisuje dzisiejsza Ewangelia św. Jana, jest ze wszystkich cudów Jezusa najbardziej dramatyczne. Łazarz mieszkał razem ze swoimi siostrami Marią i Martą w Betanii, niewielkiej wiosce położonej opodal Jerozolimy, na stoku Góry Oliwnej. Pan Jezus był częstym gościem w ich domu. I oto kiedy przebywał w okolicy za Jordanem dotarła do Niego wiadomość o chorobie Łazarza: „Panie, zachorował ten, którego Ty kochasz”.

Już tu pojawia się trudność, no bo dlaczego Chrystus nie poszedł od razu do Betanii? Dopiero po dwóch dniach powiedział uczniom: „Chodźmy znów do Judei”. Sytuacja wokół Jezusa musiała być już bardzo niebezpieczna, skoro Tomasz zareagował takimi słowami: „Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć”.

Jedynie Jezus był świadom, że jeszcze nie nadeszła Jego godzina i że „choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą”. Na czym więc polega chwała Boża? Właśnie na tym, że Pan Bóg tak bardzo ukochał człowieka. Czas Wielkiego Postu pozwala, jakby na nowo i bardziej dojrzale niż poprzednio, przeżyć tę wielką miłość. Ale dla człowieka zanurzonego w swoim egoizmie, ta Boża miłość jest tak trudna do zrozumienia. Jest to niemożliwe, żeby Bóg Ojciec, miłując swojego Syna, wydawał Go na mękę i śmierć. Jeżeli jednak przełamię się i przyznam, że noszę w sobie grzech  to wtedy tajemnice cierpienia i śmierci, które są następstwem grzechu, nie będą całkowitą ciemnością.

     Św. Paweł napisał takie słowa: „sami z siebie mieliśmy wyrok śmieci, abyśmy nie pokładali ufności w samych sobie, lecz w Bogu, który wskrzesza umarłych. On to nas wyrwał i wyrywa z tak wielkiego niebezpieczeństwa śmierci. W Nim mamy nadzieję, że nadal będzie nas wyrywał”.

Jezusowa moc, która czyniła cuda, nie tylko miała ulżyć ludzkiemu cierpieniu, ale przede wszystkim pomagała zobaczyć, dotknąć prawdziwej, tzn. Bożej rzeczywistości. Czy nie tak było przy uzdrowieniu paralityka? Jezus mówi do tych, którym złe myśli nurtowały w głowie: „Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań i chodź!” A w dzisiejszej Ewangelii – z jaką łatwością Chrystus budzi do życia rozkładającego się trupa, tak jakby budził kogoś śpiącego. Wcześniej jednak zapłakał nad grobem Łazarza. Jak rozumieć ten płacz? Czy tak, jak niektórzy stojący obok: „Oto jak go miłował! Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł?” Ten płacz był przede wszystkim płaczem nad ludzką śmiercią. Bo człowiek tak łatwo odchodzi od Boga, tak lekkomyślnie sprowadza na siebie śmierć.

Jest jeszcze jedna bardzo ważna pociecha, którą daje dzisiejsze Słowo Boże, mianowicie prośba Marii i Marty. Mówimy – modlitwa wstawiennicza. To przecież one zawezwały Jezusa. I one też zaprowadziły Go do grobu swojego brata. Jakie to pocieszające, że dzięki modlitwie całego Kościoła, zanoszonej teraz w okresie Wielkiego Postu, jak wielu powróci ze swojej śmierci, w której trwali, Bóg jeden wie jak długo, a którą zadał im grzech.