29 NIEDZIELA ZWYKŁA

   

(Mk 10,45)
Syn Człowieczy przyszedł, żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu.

     Na pierwszy rzut oka prośba Jakuba i Jana wydaje się być wyrazem pychy i zadumania w sobie. W wieczności chcą siedzieć przy tronie swojego Mistrza. Głębsze jednak spojrzenie na uczniów, tak umiłowanych przez Pana, pokazuje zgoła co innego. Tylko człowiek, który wie, że jest kochany posiada zdolność do szczerości, otwartości oraz bezgranicznego zaufania. Jakub i Jan, obok Piotra, należeli do grona najbliższych uczniów Jezusa. To właśnie oni zostali zaproszeni na Górę Tabor. W Ogrójcu będą świadkami, jak Jezus w wielkim cierpieniu modli się do Ojca. Ich odwaga wyrażona w powyższej prośbie ukazuje postawę dziecięctwa Bożego. Oni wiedzą, że mogą o wszystkim powiedzieć Jezusowi, wyrazić każdą prośbę. W ich zachowaniu nie ma lęku, jaki czasem pojawia się w człowieku, gdy ten próbuje powiedzieć Jezusowi o czymś bardzo ważnym.

     Spójrz na swoją postawę wyrażaną w stosunku do Jezusa. Czy przeważa w Tobie spontaniczność i prostota, czy też nieufność i lęk? Czy prosisz Jezusa o rzeczy wielkie, czy wolisz Mu się nie narzucać? 

    Jezus, odpowiadając na postawione pytanie oświadcza, że odpowiednie miejsca w niebie dostaną się tym, dla których zostały przygotowane. Jezus umarł za wszystkich ludzi, nie tylko za wybranych. Zatem każdy człowiek ma przygotowane miejsce dla siebie w niebie. W tym punkcie zapraszam Cię do stanięcia przed Jezusem w całej swojej prostocie oraz do próby uświadomienia sobie, że tam u Boga, masz już przygotowane miejsce, że On czeka na Ciebie. Jesteś zatem chciany i oczekiwany. Twoje życie ma sens, nie musisz lękać się o przyszłość. Deszczowa pogoda za oknem, trudności dnia codziennego nie są w stanie zabrać Ci tej nadziei. Masz przygotowane miejsce w niebie…  

    Najskuteczniejszą drogą do nieba wyrażoną w czynie jest postawa służby. Jezus podaje swój osobisty przykład, gdy mówi o tym, że nie przyszedł na świat po to, aby Mu służono, lecz aby służyć. Apostołowie muszą uczyć się takiej postawy od samego początku. Nie inaczej jest z dzisiejszym człowiekiem. Większość chce mieć szczęśliwą rodzinę, być dobrą matką, dobrym ojcem. Mało kto zdaje sobie jednak sprawę, że dopiero postawa autentycznej służby (w tym przypadku w relacjach wśród najbliższych) daje prawdziwie szczęście, które przychodzi jakby przy okazji. Taka droga staje się zatem najskuteczniejszą ścieżką prowadzącą prosto do nieba. Czy jest w Tobie pragnienia życia dla innych?