XXXI NIEDZIELA ZWYKŁA

                                         ( Łk 19,1-10)

Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu. Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc to, szemrali: Do grzesznika poszedł w gościnę. Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie. Na to Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło.
     

    Zacheusz dowiaduje się, że do Jerycha przyszedł Jezus. W jego sercu zrodziło się pragnienie, by Go zobaczyć. Można przypuszczać, że było ono w nim już obecne od dłuższego czasu. Wychodząc w stronę tłumu Zacheusz szybko orientuje się, że jest zbyt niski, by zrealizować swoje pragnienie. Spotyka się ze swoją słabością, problemem, przeszkodą. W życiu są sytuacje, które budzą w nas kompleksy i zranienia z przeszłości. Jedni w tym momencie wycofują się z realizacji swoich pragnień, marzeń. Zacheusz do nich nie należy. Jest zdeterminowany. Biegnie do przodu i wspina się na drzewo. Pragnienia, które znajdują się na głębi jego serca zwyciężają z przykrymi uczuciami, które, choć mocno dają znać o sobie, pojawiają się zaledwie na powierzchni.
Jakie sytuacje powodują we mnie przykre emocjonalne reakcje? Czy jest we mnie pragnienie spotkania z Jezusem i opowiedzenia Mu o swoich uczuciach?
    Zacheusz w swoich pragnieniach nie liczył na więcej, niż tylko to, by zobaczyć Jezusa. Jezus dostrzegł szlachetny impuls, jaki narodził się w Zacheuszu i spojrzał na niego, ofiarując mu znacznie więcej, niż mógł sobie wyobrazić. Jezus zainicjował relację z Zacheuszem. Jego spojrzenie spotkało się ze wzrokiem siedzącego na drzewie.
 Czy spojrzenie Jezusa przekuwam dziś na konkretne postawy życiowe? Czy gości we mnie przekonanie, że moja obecna relacja z Jezusem jest wynikiem Jego inicjatywy?
    Jezus wprasza się do domu Zacheusza, który z radością Go przyjmuje. Schodzi z drzewa a następnie decyduje się na odważne kroki rozdania części swojej majętności ubogim. Jego działanie wynika wprost z doświadczenia Jezusa. Dom, w którym dokonuje się spotkanie z Mistrzem jest miejscem codzienności, sferą intymności, przestrzenią prywatną. Właśnie tam Jezus chce dotrzeć ze swoją miłością. Jego obecność w takim miejscu przynosi zbawienie, którego celem oddziaływania jest każdy zakamarek mojego serca.
 Jakie przestrzenie mojego życia wymagają jeszcze Bożej interwencji? Czy są może takie miejsca, które chcę przed Bogiem ukryć? Co pomaga mi w otwieraniu się na Jezusa, który dla mojego zbawienia poniósł śmierć i zmartwychwstał?