ADWENT 1 NIEDZIELA

                              
(Łk 21,25-28.34-36)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie. Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym.

 

   Nauczyciel z dzisiejszej Ewangelii wydaje się złowrogi, okrutny, straszy ludzi. Jest to jego wyraz głębokiej miłości do Jerozolimy. Bóg zawsze chce się opiekować człowiekiem, już tu na ziemi, ale czy człowiek pozwala mu na to? Historyczny upadek świętego miasta, to również alegoria naszych czasów ostatecznych. Odjęcie zbytków, naruszenie stabilności, czy zagrożenie życia zweryfikują to, do kogo naprawdę należą nasze serca. Mdleje z przerażenia ten, komu już nic nie pozostaje. Ten, komu zawalił się świat. Jezus ostrzega, że jeśli całym naszym światem jest tylko to, co widać, to mamy się czego lękać.

    Tak naprawdę, Jezus wzywa dzisiaj do wolności, do traktowania świata jako środka, a nie jako celu. Nabierać ducha w tak dramatycznym momencie może tylko ten, kto jest na to przygotowany, kto wyczekuje i ma dostatecznie dużo wewnętrznej wolności, dystansu do świata. Człowiek duchowy wie komu zaufał, i że nie zginie, choćby wszystko wokół niego miało obrócić się w nicość. Tak, Jezus wymaga od nas heroizmu. Wymagał go zawsze, ale dzisiaj w sposób szczególny. Nikt z nas się z nim nie rodzi. Dojrzewamy do niego całe życie.

   „Podobnie jak zdrowy tryb życia wymaga wysiłku, a tak i życie duchowe wymaga dyscypliny. Zaniedbanie swojej duchowości, usprawiedliwiane błogim: „przecież i tak jestem dobrym katolikiem” podobne jest próbie walki z nadwagą przy pomocy samej tylko autosugestii. Jest zwykłym oszukiwaniem samego siebie i może spowodować wiele szkód w naszym ciele lub na duchu. Smak rzeczy duchowych wyrabia się tak samo jak nasz gust, przez częstą i świadomą praktykę. Zrób sobie dzisiaj rachunek kalorii duchowych. Jak rozkładają się proporcje nowinek z portali internetowych, youtube, muzyki… a jak chwili dla siebie, w ciszy, budującej lektury, czy spaceru? Tylko kosztem tego świata możesz znaleźć czas na myślenie o tamtym.