27 NIEDZIELA ZWYKŁA

          

            (Mk 10,2-16)

Faryzeusze przystąpili do Jezusa i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając zapytał ich: Co wam nakazał Mojżesz? Oni rzekli: Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić. Wówczas Jezus rzekł do nich: Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela! W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo. Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

 

    Jezus i Jego nauka nie pasują do “systemu” faryzeuszy. Ta scena jest jedną z wielu, kiedy Jezus mówi: słyszeliście, że jest “tak i tak” a Ja wam powiadam... On wypełnia i przekracza Stare Przymierze, mówi, że prawo owszem obowiązuje, ale miłość je przekracza, wypełnia nowym sensem. W tej sytuacji, kiedy mowa jest o małżeństwie, faryzeusze powołują się na Mojżesza i “jego pozwolenie” na list rozwodowy. Jezus odwołuje się do początku stworzenia, czyli rzeczywistości o wiele bardziej fundamentalnej.

   Mamy tendencje by racjonalizować naszą wiarę, upychać ją w jakiś system, najczęściej moralny. “Mogę to i to”, a “tego nie mogę”. Poznając Boga i swoje serce często stajemy przed czymś tajemniczym, niejasnym. Nie lubimy rzeczy, których nie rozumiemy, dlatego zaraz chcemy to jakoś “uporządkować”. Z czasem powstaje nasz własny “system”. Zdarzają się momenty, gdy coś do niego nie pasuje. Słyszymy, że Bóg jest Miłością i daje wolność, a jednocześnie mamy szereg przykazań, których musimy przestrzegać, albo, że Bóg pragnie mojego szczęścia, a jedocześnie mam poczucie, że zabrania mi tego, czego pragnę. W takich momentach często wystawiamy Boga na próbę, by za wszelką cenę ocalić nasz “system”. Opieramy się na tym, co gdzieć przeczytaliśmy, albo usłyszeliśmy od jakiegoś księdza i wierzymy w to bardziej niż samemu Jezusowi. Nasza “wizja” Boga przysłania samego Boga.

 Z drugiej strony, w Ewangelii mamy postawiony obraz dziecka. Jest ono pełne zaufania, można powiedzieć nawet, że jest naiwne. Nie ma żadnych uprzedzeń. Nie tworzy sobie systemu. Całym sercem angażuje się w to, co robi w danej chwili. Dziecko po prostu przychodzi i siada na kolana, “jest” z Bogiem, a nie ujmuje go w jakąś teorię.

      Popatrz na te momenty w swoim życiu duchowym kiedy spotykasz się z Bogiem jak dziecko. Może jest ich niewiele, może nie ma ich wcale. Nie jest to ważne, istotne jest to, że Jezus zaprasza cię dziś, do takiej relacji. Nie chce być tylko elementem systemu w twojej głowie. Uzasadnieniem dla twojego życia moralnego, ale żywą osobą z którą się przebywa, rozmawia, śmieje i płacze.